Arcade piyasasında hatırı sayılır bir firma olan SNK’yı bizim ülkemizde “atari salonu” kültürüyle büyümüş ya da kıyısından köşesinden emulatör işleriyle haşır neşir olan oyuncular çok iyi bilirler. Metal Slug gibi harika platform oyunlarının yanısıra Art of Fighting, Fatal Fury gibi de sayısız dövüş oyununa da imza atmışlardır. Özellikle dönemin arcade salonlarını Capcom ile birlikte domine eden firma 1994’te popüler dövüş oyunlarının karakterlerini bir araya getirerek takım mücadelesi üzerine kurulu olan The King of Fighters serisine başlayarak altın çağına girer. Kalabalık karakter listesi, 3 kişilik ekipler halinde dövüş mantığı ve eğlenceli oynanış mekanikleriyle Street Fighter gibi kendini kanıtlamış bir seriye önemli bir rakip olur. 2003 yılına kadar senelik olarak çıkan oyun milenyuma kadar yanına çıktığı yılın kısaltmasını alır (örneğin King of Fighters 98) 2003 yılından sonra ise çıkış aralıkları seyrelen seri 11. Oyunu, yani King of Fighter XI’den itibaren rakam sırasıyla devam eder. Benim de oldukça sevdiğim bir seri popülaritesini bir miktar kaybetmiş olsa da hala dimdik ayakta ve yeni oyunuyla karşımızda.
Hikaye açısından şu ana kadar 3 önemli sagaya ayrılmış olan seri (Orochi Saga, NESTS Saga ve Tales of Ash) son saganın KoF XIII ile sona ermesi üzerine KoF XIV oyunculara yeni bir macera sunuyor. Yine King of Fighters adlı turnuvanın ekseninde geçen oyun bizi Antonov adlı yeni bir boss karakter ile tanıştırıyor. Tabii seriye aşina olanlar iyi bilecektir, göz önünde olan boss hiç bir zaman oyunun son bossu olmaz, finalde hep bir sürpriz vardır. Çok detaya girmeyerek KoF XIV’ün de geleneğe uymuş olduğunu söyleyebilirim. Görsellerine yazının devamın değineceğim oyunda ilk dikkatimizi çeken şey hikaye sunumundaki gelişmeler oldu. Cgi ara sahneler ile beslenmiş olan oyunda hikaye biraz kopuk aktarılsa da özellikle Antonov’un sempatik yanı çok iyi vurgulanmış. Özellikle son dövüşe girmeden önce yine bu Cgi ara sahneler ile iyice havaya giriyoruz, ancak takımların hikayelerinin finalini anlatan sahneler eski oyunlardaki gibi çizimle geçiştirilmiş, hatta seslendirme bile yapılmamış. Kemik kadro için sıkıntı olmasa da yeni nesil oyuncular bu duruma biraz burun kıvıracaktır. Hikayeyi ve “gerçek” son bossun arkaplanını anlayabilmek için ise bir çok takımla oyunu sona erdirmeniz ve ipuçlarını kafanızda birleştirmeniz gerekmekte.
Gelelim biraz karışık bir durum olan görsellere… KoF serisinin bugüne kadarki en önemli niteliklerinden biri sprite grafiklerden oluşmasıydı. El çizimi görsellerin Street Fighter gibi önemli seriler tarafından bile terkedildiği dönemde KoF inatla 2D görseller ile devam etmiş ve özellikle KoF XI ve XIII’de kullandıkları özel teknikle (kabaca özetlemek gerekirse 3d modeller referans kullanılarak el çok sağlam el çizimi görseller elde edilmişti) gözlerimizi okşamışlardı. Ancak aynı zamanda oldukça masraflı ve uzun süren bir teknikti. Büyük bütçeye sahip olmayan firma KoF XIV ile birlikte tamamen 3D görsellere geçiş yapmış durumda… ve bu konuda çoğu oyuncu gibi ben de karışık duygular içindeyim. Sebebi kesinlikle 3D karşıtlığı değil. İlk fragmandan bu yana içimize sinmeyen bazı durumlar var. Öncelikle görseller çok detaylı değil, eski konsollara ait gibi durmaktalar. (PS3… hatta PS2 ayarında) Serinin 3D’ye geçişi ile birlikte ister istemez aklımız artık alakalı alakasız diğer 3D dövüş oyunlarına kayıyor ve sürekli kıyaslama yapıyor. Model detayları dışında karakter tasarımları da eski oyunları bilen kitle için pek sindirilebilir değil. Bazı dövüşçüler 3D’ye aktarılırken tanınmaz hale getirilmiş (örneğin Kensou)… neyse ki bu durum tüm liste için geçerli değil. Hatta bazılarının yeni tasarımları daha havalı bile olmuş denebilir (örneğin Iori). Vuruş animasyonları genel olarak başarılı şekilde hazırlanmış olsa da oyun içi grafikler ile hazırlanmış bazı ara sahneler (özel rakip karşılaşmalarında devreye giren sahneler) ve dudak hareketleri çok zayıf durmakta. Arkaplanlar ise fena değiller ama bazıları çok detaysız ve serinin eski oyunlarına kıyasla pek canlı durmuyorlar, neyse ki 60 frame değeri başarılı bir şekilde yakalanabilmiş. Özetle görseller sevilebilir ya da nefret edilebilir bir çehre almış durumda, iki tarafı keskin bıçak misali…
Oynanış konusunda ise fazla değişikliğe gidilmemiş ve seri eğlenceli yapısını korumayı başarmış. Her zamanki gibi 4 vuruş tuşumuz olan oyunda en büyük fark, rakibin dibinde küçük yumruk tuşuna peşpeşe basarak ile otomatik olarak küçük bir kombo yapabilmemiz. Hatta super barımız doluysa komboyu bir de super desperation move ile tamamlayabiliyoruz (yüksek hasar veren özel vuruş) Seriye yabancı yeni nesil oyuncular için düşünülmüş olan bu kolaylık da eski oyuncuları biraz sinirlendirmiş olan ama kanımca oynanışa çok da balta vurmamış olan bir yenilik, zira profesyonel oyuncular bu küçük otomatik komboların çok daha uzun ve yüksek hasar verenlerini yapabiliyor. Tecrübesiz oyunculara da az da olsa bir rekabet şansı sunulmuş. Bunun haricinde seri daha önce neyi doğru yaptıysa bu oyunda da aynı şekilde devam etmiş.
Yiğidi öldür hakkını ver demişler; oyunun en övülesi tarafına değinme zamanı geldi. Karakter sayısı serinin çoğu oyununda olduğu gibi yine en vurucu noktası: Tam 50 oynanabilir dövüşçü var! Bu rakam çok yüksek bütçeli dövüş oyunlarında dahi pek yakalanamayan bir oran. Her karakterin diğerlerinden sıyrılan bir tasarımı, özgün hareket listesine sahip olması da cabası. KoF XIV bu güzel geleneği bozmayarak, bazı rakipleri gibi topu DLC gibi faktörlere atmayarak bizi direkt büyük bir karakter listesi ile kucaklıyor.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=AGI8F48lv24?rel=0&w=700&h=350]
Kof XIV, grafik konusuna takılmazsanız, kalabalık karakter listesi, keyifli oynanış mekanikleri ile güzel vakit geçirebileceğiniz bir dövüş oyunu. Günümüzde güzel dövüş oyunlarının gittikçe azaldığını da hesaba katarsak KoF XIV özellikle dövüş oyunu tutkunlarının Guilty Gear Xrd ve Street Fighter V’in yanısıra arşivlerine katması gereken bir oyun olmuş.
